Vandaag viert Howlin’ Bill zijn tiende verjaardag. Tegelijk wordt ook de live CD gepresenteerd, die op 20 maart werd opgenomen in de AB. Je kan ze ook zo’n beetje beschouwen als een ‘the best of’ van 10 jaar on the road en twee studio-albums. Er staan tevens enkele eerder onuitgegeven nummers op en enkele nieuwe. Maar dit alles kan je rustig nalezen in mijn CD-review. Het linkje hiernaast of hierboven brengt je er in een fractie van een moment naartoe.

Maar laten we niet vooruit lopen. In het duister van de Petrol, een surrealistische rocktempel, maken The Baboons zich op, om subiet te openen voor hun grote vriend Bill. Ondertussen wordt er op één der wanden “Rumble Fish” geprojecteerd, het zwart-wit meesterwerk van Francis Ford Coppola, met de twee gekleurde vechtvisjes. In 1983 was dit een prent met een resem quasi onbekende jonge acteurs, Matt Dillon, Mickey Rourke, Christopher Penn en Nicolas Cage met heel veel haar. De barman Tom Waits kenden we al natuurlijk van zijn knarsende songs, en easy rider Dennis Hopper vonden we toen al oud in die film. Maar hoor me nu bezig, nu ben ik al filmrecensent. Over naar achter het grote zwarte doek voor The Baboons.

The Baboons komen op de proppen met een zeer zelfverzekerde set. Ze hebben de perfecte line-up voor de muziek die ze willen vertegenwoordigen. Arthur heeft dé stem voor de mix van rockabilly-blues-surf-country die ze spelen, met de hic op de juiste plaats. Kristof heeft nu de gitaarklank die het meest past bij deze muziek, en kwam daarbij ook nog tot de ontdekking dat hij met een telecaster alle kanten uit kan. Dat scheelt hem een gitaarstandje of drie, vier. Aan de staande double bass staat Bas Vanstaen. Nooit is een eigennaam zo expliciet duidelijk geweest. En de jongste van de hoop, drummer Gust laat geen steekjes vallen.

“Drinkin’ Gasoline”, “You Can’t Judge a Book…”, “Trouble Bar”, “Boom, Boom, Boom” en “Bandstand”, it all fits together in their hands. The Baboons komen zo uit de fifties, zonder ouderwets te klinken. Daar komt het op aan. De sfeer van vroeger neer te zetten zonder te vervallen in nostalgische niemendalletjes van goed of minder goed geprobeerde covers. Dat zouden ze wel eens van The Seatsniffers kunnen hebben.

Arthur kan in Rumble Fish meedraaien die nog steeds loopt op de muur tegenover hem. Steeds opnieuw van voren af aan. Een tijdloos document, een getuigenis. Zo zijn ook The Baboons.
“All Set for the Weekend” Let’s go !

Howlin’ Bill, alias Wim in een parallelle wereld, glundert, als altijd, vanaf het podium, en nog véél hoger, vanaf zijn schouders op ons neer. Aangezien hij tevens presentator is vanavond, moet hij zichzelve en zijn band voorstellen. Maar dat hoeft hier in ’t Stad nu net niets voor te stellen. Bill is hier zo gekend als ‘ne slechte freng’ en moet hier eigenlijk niets meer bewijzen. En toch wil hij dat steeds weer opnieuw doen. En zijn kornuiten idem dito. Walkin’ Winne walks the bass line, en Magic Frank slaagt er telkens weer op de valreep in zijn vellen te sparen voor een volgende gig. Little Jimmy, eveneens van Antwerpse beruchtigheid, die verwoed de plaats van Little Chris met verve invult, deelt voortaan de frontline met Howlin’.

Ik zei het al eerder in de CD-bespreking, zie hier links, rechts, onder of boven, dat het geheel met de inbreng van de nieuwe gitarist anders gaat klinken, maar daar is in het geheel niets mis mee. De nummers blijven leven op die manier. En Sarah, Mimi en Carl cravate zijn ook mee gekomen, opdat het hier in de Petrol live zou klinken zoals op de live CD. De nummers volgen mekaar op in haast dezelfde volgorde als op de schijf. Daar heb ik dan geen geschrijf aan, gezien ieder van jullie zich een exemplaartje heeft aangeschaft. Nee , Toch ?!
Bill is in topvorm. Blijkt hij dan ook nog eens jarig te zijn, dat is dubbel op, nee…tripple, CD-presentatie, 10 jaar band en X jaar Wim. Santé.
“Hell Freezes Over” leidt ons naar aloude goede gewoonte Howlin’ Bill’s wereld uit. Een live band van formaat, en vanaf nu, na deze plechtigheid, treden ze met vernieuwde inspiratie een nieuwe decade in. What’s up next ?

Omdat we toch niet zomaar naar huis kunnen gaan zonder nazorg, worden we nog graag vergast op een surplusje. Wat te denken van een uurtje popgeschiedenis ? Een anthologie van het beste uit veertig jaar rock. Waar staat die juke box dan ?

Niemand kan beter deze opdracht vervullen dan het John Henry Orchestra. Het is bovendien niet eens werken voor deze tweekoppige big band. Het plezier dat ze er zelf aan beleven straalt van hen af en over op het publiek.
Shadows, Beatles, CCR, U2, Stones, AC/DC, Billy Boy Arnold, Cream, Free, Roy Orbison, Monkeys, Box Tops, David Bowie, Doors, Ram Jam, Steve Miller, Chuck Berry, Elvis, Kinks, Van Morrison…..en dit lijstje is verre van compleet, zijn de artiesten wiens songs Jan (John) en Henk (Henry) ten berde brengen. En opgelet dames en heren, hier worden niet zomaar enkele lusteloze plagieuse covers gespeeld, maar één reusachtige en psychedelische medley, met het boogie syndroom als rode draad. Je gaat de trance meebeleven vanaf het eerste nummer en als het laatste al enige tijd verstorven is, ga je pas beseffen dat het gedaan is.

Henk’ s bizarre constructie waar hij tussen hangt, lijkt wel een drumstel na de passage van Katrina. Jan zit tussen talloze statieven waarop micro’s en charlestons gemonteerd zijn, en met zijn beiden toveren ze, uit deze kluwen, herinneringen uit een collectief geheugen van prachtige songs die gemaakt hebben dat we vandaag zijn wie we zijn. It’s as simple as that !

Daarna is mijn licht uit. Niet veel geslapen deze week zie je.

Een fijn feestje hier in de Petrol, voor herhaling vatbaar, zowaar.

witteMVS